مرا تسخير مي كند
خرامان خرامان
شکوهِ روزِ در پايان
ساعت روحاني
ساعت بازگشت
حنجره ام مُتِوَّرم می شود
تو ای ساده ی مقدّس
تو
ای زمین
ای زندگی
تا تابش آخرین شعاع نور
ترانه خواهم خواند
دهانِ گشوده ی روحم
شادی را زمزمه می کند
چشمانِ روحم
کمال را مشاهده میکند
حيات طبیعی من
مومنانه اشیاء را ستایش می کند
و مهر جاودانی تایید می زند
بر پیروزی اشیاء
همه درخشانند
درخشان است
آنچه فضایش می نامیم
فضای جانهاي بیشمار
درخشان است
راز حرکت
در همه ی موجودات
حتی در خردترین حشرات
درخشان است
خاصیت سخنوري
حواس پنج گانه
بدن انسان
درخشان است
نور گذران
درخشان است
بازتاب رنگ پریده ی ماه نو
در آسمان غرب
درخشان است
هرچه می بینم
یا می شنوم
یا لمس می کنم
هر آنچه هست
خوبی در همه چیز
در رضایت و اعتماد به نفس حیوانات
در بازگشت سالانه ی فصل ها
در سرخوشی جواني
در قدرت و فوران مردانگی
در عظمت و تعالی سالخوردگی
در چشم انداز متعالی مرگ
باشکوه است رفتن
باشکوه است ماندن
باشكوه است قلب
آنگاه كه می پاشد خونها را
قطره هاي همانند را
قطره هاي بی گناه را
چه لذت بخش است
تنفس هوا
سخن گفتن
راه رفتن
چیزی را در دستان خود فشردن
آماده ی بستر خواب شدن
به بدن سرخ فام خود نگریستن
هشیار از جسم خود بودن
چنین راضی
چنین عظيم
چنین خدای بزرگي بودن، كه منم
به میان دیگر خدایان رفتن
آن زنان و مرداني
که دوست می دارم
Song at Sunset
Walt Whitman
SPLENDOR of ended day, floating and filling me!
Hour prophetic—hour resuming the past!
Inflating my throat—you, divine average!
You, Earth and Life, till the last ray gleams, I sing.
Open mouth of my Soul, uttering gladness,
Eyes of my Soul, seeing perfection,
Natural life of me, faithfully praising things;
Corroborating forever the triumph of things.
Illustrious every one!
Illustrious what we name space—sphere of unnumber’d spirits;
Illustrious the mystery of motion, in all beings, even the tiniest insect;
Illustrious the attribute of speech—the senses—the body;
Illustrious the passing light! Illustrious the pale reflection on the new moon in the
western
sky!
Illustrious whatever I see, or hear, or touch, to the last.
Good in all,
In the satisfaction and aplomb of animals,
In the annual return of the seasons,
In the hilarity of youth,
In the strength and flush of manhood,
In the grandeur and exquisiteness of old age,
In the superb vistas of Death.
Wonderful to depart;
Wonderful to be here!
The heart, to jet the all-alike and innocent blood!
To breathe the air, how delicious!
To speak! to walk! to seize something by the hand!
To prepare for sleep, for bed—to look on my rose-color’d flesh;
To be conscious of my body, so satisfied, so large;
To be this incredible God I am;
To have gone forth among other Gods—these men and women I love.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر