روز تعطیل زمستانی - 4/10/88

وحید عزیز شعری از شاعر نامدار آمریکایی "رابرت هیدن"، به نام "آن یکشنبه های زمستانی" برایم فرستاده بود که شاید الهام بخش شعری فارسی شود، که شد. شعر زیر ترجمه مفهومی آن شعر انگلیسی است. متن انگلیسی را نیز در انتها آورده ام. امیدوارم هم وحید راضی شده باشد و هم  روح "هیدن".

روز تعطیل، چو هر روز، پدر بر می خاست

سردی صبح زمستان، نفسش را می کاست

دست او زخم و کبود و شده از پینه تَرَک

راحتِ  خویش، رها  کرده، برای  پسرک

هیزم خشک بیاورد و به آتش بنهاد

بی تمنای  سپاسی,  پدرِ  پاک  نهاد

خش خش سوختن هیزم خوشبوی اجاق

کرد بیدار مرا، در دل آن کهنه اطاق

گرم شد بار دگر خانه از آن آتش گرم

من شدم خفته و بیدار در آن بسترنرم 

پدرم گفت پسر, موقع برخاستن است

نوبت پوشش وآرایش وآراستن است

رغبت شستن صورت، زدن شانه نبود

در دلم عشق پدر, رغبت آن خانه نبود

سر تکان داده ، به اکراه سلامی گفتم

زیر لب،  از سر اجبار، کلامی گفتم

خانه از عشق پدر گرم، ولی سرد، دلم

خواهش نفس جوانی، چه سیه کرد دلم

جاهل و کاهل و بی دانش و غافل بودم

غافل از عشق پدر، در پی هر دل بودم

سالها رفت و، تو رفتی پدرم،  از بر ما

کاش بودی و همان سایه تو بر سر ما

نگه سرد من امروز، شده خیره به در

کاش بیدار نمودی تو، من امروز، پدر

"Those Winter Sundays"
  

by: Robert E. Hayden
 

Sundays too my father got up early
and put his clothes on in the blue black cold,   
then with cracked hands that ached
from labor in the weekday weather made
banked fires blaze. No one ever thanked him.

I’d wake and hear the cold splintering, breaking.
When the rooms were warm, he’d call,
and slowly I would rise and dress,
fearing the chronic angers of that house, 
 

Speaking indifferently to him,

who had driven out the cold

and polished my good shoes as well.
What did I know, what did I know
of love’s austere and lonely offices?