مستي - 5/7/88

من مستم و من مستم، از خويش دگر رَستم

هشيار نگردم  من ، تا من به  جهان  هستم

 

هشيار  چه  گردم  من؟  در  ميكده  هستي

ياران همه سرمستند ، من  نيز  يكي مستم

 

اي  ساقی  ميخانه  ،  مي  ريز  به  پيمانه

هشيار نمي گردم ، من مست و خرابستم

 

هر گَه,کِه  شدم هشيار ، غافل ز الستم من

دستم تو رها كردي ،  افتاده  درين  پَستم

 

در فكر الستم من ، هر لحظه كه مستم من  

عشقت همه در رگها، زان مي كه بخوردستم

 

من  را تو  ببر  خانه ، اي  صاحب  ميخانه

در خانه نكويي كن ، جامي بده در دستم

 

اين نفس هوسبازم ، از خويش رها  سازم

من پاي هوس بستم ، از  بندِ هَوي جَستم

 

من رند تهيدستم ، من عاشق سرمستم

از  وادي  هشياران ، اسباب  سفر  بستم

 

در كشور عياران ، در شهرك ميخواران

قَر‌ابِه ي مي دستم ، در كوي  تو  بنشستم