تو را نومیدی مباد
آن زمان که
در دل شب
شعله ورند ستارگان
آن زمان که
شبنم سکوت می بارد
شامگاهان
آن زمان که
زراندود می گردد
از تابش خورشید
بامدادان
تو را نومیدی مباد
هرچند جاری شوند
رودخانه ها
از سرشکِ دیدگان
آیا عاشقانه ترین سالها
جاودانه نیستند
در قلب تو ؟
می گریند
و می گریی
چنین باد
آه می کشند
بادها
آنگاه که
تو آه می کشی
زمستان می پاشد
اندوهش را
بر برفها
آنجا که پوشانده اند
زمین را برگها
اما زنده می گردند
دیگر بار
برگها
و پیوند خورده
سرنوشت تو
در سرنوشت برگها
پس آغاز کن
سفر را
هرچند که
خجسته دل نباشی
اما امید
که هرگز
شکسته دل نباشی
There should be no despair for you
While nightly stars are burning;
While evening pours its silent dew,
And sunshine gilds the morning.
There should be no despair--though tears
May flow down like a river:
Are not the best beloved of years
Around your heart for ever?
They weep, you weep, it must be so;
Winds sigh as you are sighing,
And winter sheds its grief in snow
Where Autumn's leaves are lying:
Yet, these revive, and from their fate
Your fate cannot be parted:
Then, journey on, if not elate,
Still, NEVER broken-hearted!
While nightly stars are burning;
While evening pours its silent dew,
And sunshine gilds the morning.
There should be no despair--though tears
May flow down like a river:
Are not the best beloved of years
Around your heart for ever?
They weep, you weep, it must be so;
Winds sigh as you are sighing,
And winter sheds its grief in snow
Where Autumn's leaves are lying:
Yet, these revive, and from their fate
Your fate cannot be parted:
Then, journey on, if not elate,
Still, NEVER broken-hearted!
