حقيقت - 88/8/10

در ظلمت تاريك شب، آمد صداي خنده اي

گفتم سياهي كيستي؟ رخ در نقاب افكنده اي

 

گفتا سياهي نيستم، نورم كه تابم بر جهان

اي بينوا تو بسته اي، بر چهره ات روبنده اي

 

باشد حقيقت نام من، از نور من روشن جهان

بر گمرهان و باطلان، چون آتش سوزنده اي

 

بفكن نقاب از چهره ات، تا چهر ه ام بيني عيان

باشد نقابت نفس تو، تا كِي اسير و بنده اي

 

ترسي ز تاريكي چرا؟ بفكن عصاي نفس خود

وآنگه كه بيني اژدها، از كرده ات شرمنده اي

 

خواهي كه بيني روي من؟چشمان خود را بازكن

درياب نور زندگي، شاد و خوش و سرزنده اي

 

تاريكي آن جايي بود، كآن جا نباشد نور او

نورش بتابد بر جهان، هرجا بود آينده اي