سياه مشق هاي شعر: پرواز

۱۳۸۸ آبان ۶, چهارشنبه

روزي كه به كوي يار پرواز كنم

Vahid۶ آبان ۱۳۸۸ ساعت ۱۰:۳۵
Dear poet,

You have depicted a mystical atmpsphere in which flying owes itself to separation.

It is an implication in your poem that the higher we soar, the smaller we seem to thsose who cannot fly.

Undecidability is the nature of poetry ... No interpretation has the final word, though.
پاسخ دادنحذف
پاسخ‌ها
ناشناس۶ آبان ۱۳۸۸ ساعت ۱۲:۱۰
سلام بر سعدی زمان. خوشا اسمانی که در ان پرواز کنی.فوقالعاده لطیف و اسمانی بود. پیروز باشید.
پاسخ دادنحذف
پاسخ‌ها
فريد تربتي۶ آبان ۱۳۸۸ ساعت ۱۴:۴۴
تست
پاسخ دادنحذف
پاسخ‌ها
داریوش۱۲ آبان ۱۳۸۸ ساعت ۹:۳۹
بسیار زیبا و موزون بود .
پاینده باشید.
پاسخ دادنحذف
پاسخ‌ها