آدمِ ذلیل -12/8/88

دوستی که شعر زن ذلیل را در وصف او سروده بودم، قلبش از شعر من به درد آمده و در شعری در ذیل آن شعر مرا هجو کرده است. پاسخی را که برای او سروده ام در این جا می بینید. در پایین هم شعر او را آورده ام. ضمناٌ، در مصرع دوم بیت اول، منظور از آنجا، قلب ایشان است.

 

اي آدم ذليل، كه ناميده خود، تو، مرد

از شعر من، بيامده آنجات، بس به درد

 

گفتي كه  مرد  رزمي و  با  زن  برابري

رنگت به وقت ديدن يك زن بگشته زرد

 

در مسلك  و مرام تو،  بُد زور، اقتدار

در خانه، اقتدار به زوج است، نِی به فرد

 

گفتي كه با عيال ستيزي، به وقت رزم

بعد از چنین جدال، نمودت ز خانه طَرد

 

تو پهلوان پنبه ای، ای مرد خوش خیال

در کار زارِ  لِی  لِی  و  هنگامِ تخته نرد

 

ای کاش همسرت، که بُوَد شاه و سرورت  

 ریزد به کلّه ات, زِ کَرَم، سطل آب سرد

 

شاید که آب سرد، به عقل آورد تو را  

یا اینهمه غرور،  از آن کلّه  دور  کرد

 

شعر ایشان:

اي زن ذليـل قـرن كه شـرم زمانـه‌اي
اي آن كه نيست در تو ز قدرت نشانه‌اي
اي آن كه سرخوشي ز يكي خنده زنـت
يا لـرزه مي‌فتد به نگاهش همه تنت
من مرد لحظه‌هاي ستيزم نه چون تويي
كو اقتدار خويش فروشد به يك جويي
رو رو كه نيست راز و سخن مر تو را دگر
با ذلت عمـر سر كن و فرمان زن ببــر