کاش می شد روزی
می نشستم بر ابر
با نوکِ سوزنی سوز دلم
به دلش، سوز فرو می کردم
تا بگرید تا شب
و دل تیره ی بی رحم هوا
اندکی باز شود
و نسیم تازه
بِوَزَد بر دلها
و دل مردم این شهر و دیار
باز با یاد خدا باز شود
۱۳۹۱ دی ۲۲, جمعه
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
باسلام زيبا بود و بااينهمه سوز كه از دل قلم شما درين شعر ريخته ، سوزهاي دلمان تازه شد . دلتان شاد قلمتان پر بار .
پاسخحذف