رَدِ پا - 21/8/88

مرا گویند این رندان، سخن بیهوده می گویی

تو یی تنها در این دنیا، که را بیهوده می جویی

 

ولی،  من  باز  می پویم، بیابان  را  به  تنهایی

به دنبال رَدِ پایت، ز هر سویی به هر سویی

 

مرا  باکی  نباشد، از شماتت های آن رندان

مشامم باخبر، از سرزمین پاک و خوشبویی

 

به چشم بسته می بینم، رخ آن یار زیبا را

فقط  روی تو می بینم، نبینم غیر آن رویی

 

ببینم  روی  زیبا را،  پس از یک عمر تنهایی

ندارم هیچ تردیدی، به قدر یک سرمویی

 

بگویم شرح تنهایی، در آن اوقات رویایی

خیالش  در خیال  من، کنار  آبی  و  جویی

 

در آن غوغای شیدایی، رهم از رنج پیدایی

نه پنهانی، نه پیدایی، چو برخیزد من و اویی