ياس سپيد 27/8/88

در يك صبح بسيار زيباي پاييزي كه نم نم باران مي باريد و باد خنك پاييزي صورت را نوازش مي داد، قبل از خروج از خانه، همسر عزيزم مشتي گل ياس خوشبو را كه از باغچه مان چيده بود مقابل بيني من گرفت. از عطر آن مست شدم و در حالت مستي كه در راه رفتن به محل كار ادامه داشت اين شعر را سرودم و تقديم مي كنم به همسرم كه الهام بخش اين شعر بود.

 

دم در، بانوي من، داد به من ياسِ سپيد

خانه خوشبو  شده از رايحه ي خوب اميد

ثبت شد نقش دلش بر دل آيينه ي من

دلِ  من، در  قفسِ  جعبه ي  آيينه  طپيد