قايق هاي كاغذي – 5/9/1389 – ترجمه شعر – رابيند رانات تاگور

روز ها و روزها و روزها

قايقي از كاغذي مي ساختم

مي نوشتم نام خود را  روي آن

يك به يك را من به آب انداختم

روي هر قايق نوشته نام من

نام شهر و خانه و ماواي من

مي خرامد در ميان آبها

قايق رويايي تنهاي من

با اميد ديدن يك آشنا

در ميان سرزمين دور دست

شايد او آيد به يادش نام من

نام اين لولي وش شيداي مست

يك سبد از برگ گلهاي لطيف

يك سبد از غنچه ها برداشتم

ريختم گلبرگها بر قايقم

قايقم را من ز گل انباشتم

بادبانش هاله اي ازنور بود

تا خرامان در دل شبها رود

با خودش برده پيام نور را

شايد آنجا هم سپيده بردمد

يك نگه كردم به سوي آسمان

ابرها در آسمان دور بود

ابرها چون كشتي بي بادبان

بادبانش هاله اي از نور بود

ناگهان آمد به سوي سطح آب

قايق آن يار من از آسمان

قايقش آمد كنار قايقم

بادبان پهلو زده بر بادبان

قايق من در كنار قايقش

مي رود در عمق شبهاي سياه

مي گذارم پلكهايم را به هم

مي خرامد قايقم در نور ماه

خواب پارو مي زند در قايقم

مي خرامد نرم در روياي من

مي رود تا انتهاي شهر شب

آخر تاريكي اش فرداي من

 Paper boats

Rabindranath Tagore

Day by day I float my paper boats one by one down the running stream.

In big black letters I write my name on them and the name of the village where I live.

I hope that someone in some strange land will find them and know who I am.

I load my little boats with shiuli flowers from our garden, and hope that these blooms of the dawn will be carried safely to land in the night.

I launch my paper boats and look up into the sky and see the little clouds setting their white bulging sails.

I know not what playmate of mine in the sky sends them down the air to race with my boats!

When night comes I bury my face in my arms and dream that my paper boats float on and on under the midnight stars.

The fairies of sleep are sailing in them, and the lading is their baskets full of dreams.