دگر از من مپرس – سروده ی آلفرد تنیسون – برگردان آزاد فرید تربتی – 19/7/1391

آنچه را گفتم

دگر از من مپرس

ماه پایین آمده

دست دریا را گرفته، می کِشد

ابر  با  ناز  و  ادا

تا کمر از بام دنیا خم شده

گاه شکل دره ای

گاه یک کوه بلند

شکلکی را با کرشمه ، می کِشد

آنچه را گفتم

دگر از من مپرس

پاسخی دیگر ندارم بهر تو

گونه های بی رمق

چشمهای بی فروغ

بی تو اینجا من

نمی مانم دگر

راه و رسم بی تو ماندن را

نمیدانم دگر

آنچه را گفتم

دگر از من مپرس

سرنوشت ما

بهم پیوسته است

بر خلاف موج

پارو می زنم

کوششم بیهوده

جانم خسته است

بعد از این

جسم من و امواج رود

تا بپیوندم به آن رود بزرگ

میروم تنها و می خوانم سرود

آنچه را گفتم

دگر از من مپرس

Ask Me No More

Alfred Lord Tennyson

Ask me no more: the moon may draw the sea;
The cloud may stoop from heaven and take the shape,
With fold to fold, of mountain or of cape;
But O too fond, when have I answer'd thee?
Ask me no more.

Ask me no more: what answer should I give?
I love not hollow cheek or faded eye:
Yet, O my friend, I will not have thee die!
Ask me no more, lest I should bid thee live;
Ask me no more.

Ask me no more: thy fate and mine are seal'd:
I strove against the stream and all in vain:
Let the great river take me to the main:
No more, dear love, for at a touch I yield;
Ask me no more.